حفظ نگاه

در حفظ حجاب از سوی مردان یکی از مهمترین نکات حفظ نگاه و خودداری از نظر به نامحرم است. 

خداوند متعال در سوره مبارکه نور، آیه 30 می فرماید : «قل للمومنین یغضوا من ابصارهم و یحفظوا فروجهم ذلک أزکی لهم إن الله خبیر بما یصنعون»

ترجمه : «به مردان با ایمان بگو که دیده فرونهند و پاکدامنی ورزند؛ این برای آنان پاکیزه تر است، زیرا خدا به آنچه می کنند آگاه است.»

همچنین از پیامبر اکرم (ص) نقل است که فرموده اند: نگاه (هوس آلود) به نامحرم، تیری است از تیرهای شیطان.

متأسفانه در عرف گفته میشود که مثلاً یک نظر به نامحرم حلال است یا نگاه اول مجاز است، در صورتیکه هیچ مجوزی در شرع مقدس برای این حرف وجود ندارد.

بلکه نگاه اول حتی بدون قصد و غرض میتواند مقدمه ای باشد برای نگاههای هوس آلود و معصیت بار بعدی.

امام صادق (علیه السلام) نقل شده است که : «نگاه اول برای توست و دوم به ضرر تو و نگاه سوم موجب هلاکت خواهد شد.»

شاید گفته شود که با وضع موجود در جامعه نگاه نکردن به نامحرم اجتناب ناپذیر است، که در جواب باید گفت در این مورد دو حالت وجود دارد : یکی اینکه به قصد کاری جایی را مینگرد که ناخواسته نگاهش به نامحرم می افتد که در اینصورت باید بر نفس خود غلبه کرده و از نگاه مجدد پرهیز کند که این امر نشانه تقواست.

دوم اینکه بی هدف جایی را مینگرد و نگاهش به نا محرم می افتد که این امر پسندیده نیست. چرا که با وجود اینکه میدانیم با نگاه به اطراف احتمال برخورد به نامحرم را داریم باید از نگاه بی هدف به اطراف بپرهیزیم. در این مورد حکایتی را از مرحوم شیخ حسنعلی نخودکی (رضوان الله علیه) نقل میکنیم که روزی به همراه پسرشان در درشکه سوار بوده و در حرکت بودند که چشم پسرشان به نامحرم می افتد و نگاه را برمیگرداند. جناب نخودکی که صاحب کرامت و عالم به نیات بوده اند به پسر میگویند که چرا به نامحرم نظر انداختی؟ پسر جواب میدهد که ناخواسته و بدون قصد بوده است و ایشان میفرمایند مگر آنجا کاری داشتی که نگاه کردی که نظرت به نامحرم بیافتد؟

لذا با کنترل چشم و جایی که نگاه کردن بیهوده است قطعاً میتوانیم از نگاههای ناخواسته هم جلوگیری کنیم که این به تقوای الهی نزدیکتر است.

امام صادق(ع) فرمود: «النّظرة سهمٌ من سهام ابلیس مسمومٌ من ترکها للّه لا لغیره اعقبه اللّه ایماناً یجد طعمه؛ نگاه (به نامحرم) تیر زهرآلوده‏ای از تیرهای شیطان است. هر کس آن را برای خدا ترک کند نه بخاطر غیر او، خدا ایمانی به او می‏دهد که مزّه آن را می‏چشد.»