تو همانی که دلم لک زده لبخندش را...

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را//او کــه هرگز نتوان یافت همانندش را

 

منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد//غــــزل و عاطفـه و روح هنرمندش را

 

از رقیبان کمین کرده عقب می ماند//هر که تبلیغ کند خوبـی ِ دلبندش را

 

مثــــل آن خــواب بعید است ببیند دیگر//هر که تعریف کند خواب خوشایندش را

 

مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد//مادرم تاب ندارد غــــم فــــــرزندش را

 

عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو//بـــه تــــو اصرار نکرده است فـــرآیندش را

 

قلب ِ من موقع اهدا به تـــو ایراد نداشت//مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را

 

حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید//بفرستند رفیقـــان بــه تو این بندش را :

 

«منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر//لای موهای تو گــم کرد خداوندش را »